Okładki kanałowe oraz termookładki to dwa zbliżone sposoby na oprawę dokumentów. Podstawą jest okładka, składająca się z przedniej i tylnej części oraz ze grzbietu z elementem łączącym.
W przypadku termookładek elementem łączącym (spajającym) arkusze papieru jest klej termotopliwy. Kartki umieszczane są w okładce, a następnie całość ląduje w tak zwanej termobindownicy. Jest to urzędzenie ze szczeliną kryjącą specjalną płytkę grzejną. Klej umieszczony wewnątrz grzbietu na skutek rozgrzania staje się miękki i oblewa w ten sposób krawędź kartek. Po wyjęciu grzbietu ze szczeliny wystarczy odczekać około dwóch minut aby klej ostygnął i gotowe: mamy esetetycznie i trwale oprawioną dokumentację.
Zaletami termookładek jest ich niska cena, łatwość oprawy oraz niewielka waga oraz grubość okładki. Dzięki temu jest to rozwiązanie chętnie wybierane w przypadku dokumentacji, która ma być później archiwizowana.
Okładki kanałowe zamiast kleju posiadają na grzbiecie metalową szynę w kształcie litery U. Górne krawędzie szyny są ściskane przez szczęki bindownicy kanałowej i w ten sposób zamykają się na umieszczonych wewnątrz okładki kartkach. Okładki tego typu występują zarówno w wariancie zbliżonym do termookładek (czyli z przeźroczystym frontem z folii i nieprzejrzystym kartonem z tyłu), jak również w wersji twardej. W tym drugim przypadku mowa o okładkach wykonanych z bardzo twardej i sztywnej tektury obleczonej ozodbnym materiałem z fakturą lnu lub skóropodobną. Niektóre okładki posiadają także tłoczone i złocone napisy na froncie (np. praca magisterska, praca dyplomowa, praca licencjacka).